Roeien met de riemen die ik heb
Omdat ik (volledig tegen de eerder gemaakte afspraken in) geen gebruik mag maken van de computer van de boer en boerin is het lastig om op zoek te gaan naar andere mogelijkheden. Goed contact met de thuisbasis is hierdoor al evenmin mogelijk. Het beperkt me om goed verder te kunnen zoeken en ik moet roeien met de riemen die ik heb.
Gelukkig is Ruben ondertussen op een andere plek gaan wonen, waardoor de caravan waar hij in zat toen ik voor het eerst in Zweden aankwam beschikbaar is. Hij biedt me aan dat ik daar mag blijven. Ik kan gaan wonen in een caravan. Maar… het huis op die plek moet opgebouwd worden en als hij er samen met anderen aan het werk is willen ze er wel kunnen eten en drinken en dus ook gebruik maken van de caravan om te koken en te zitten.
Ik verlang naar rust
Na het te zware werk en de psychologische strijd die er was op de boerderij waar ik de laatste tijd verbleef, verlang ik naar rust. Ik zie het helemaal niet zitten om mijn nieuwe plek te moeten delen en om te wonen in een caravan. Maar ik heb geen andere optie en het is 100x beter dan waar ik nu ben, dus ik neem zijn aanbod dankbaar aan.
Als ik er aankom met mijn spullen blijkt dat de deur van de caravan niet meer op slot kan. Ik slik. Dat betekent dat ik als vrouw alleen midden in het bos in een caravan met een open deur zal slapen. En iedereen in de wijde omtrek weet dat ik hier verblijf, want de roddelmachine in deze omgeving is goed gesmeerd. Wil ik dit wel? Is het wel slim? Durf ik dit?
Dit is de beste optie die ik heb
Ruben lijkt het wel te vertrouwen, anders zou hij het me niet aanbieden toch? Ik besluit me over mijn angst heen te zetten en te kiezen voor de beste optie die ik heb: wonen in een caravan. Dan maar zonder slot.
Van nachtelijk bezoek heb ik geen last. Het is een rustige en gemoedelijke buurt en de enige die weleens langs komt is een oudere buurman die dan teveel gedronken heeft. Maar zelfs hij haalt het niet in zijn hoofd om dat op rare tijden te doen en bovendien roept hij al van ver zodat ik weet dat hij eraan komt.
Als ik het er later nog eens met Ruben over heb blijkt dat hij zich ook heeft afgevraagd of het wel een slimme keuze was om als vrouw in een caravan zonder slot te gaan slapen en of ik niet lastig gevallen zou worden. Het is maar goed dat we onze twijfels op de dag dat ik mijn intrek nam in de caravan niet gedeeld hebben. Het had waarschijnlijk tot andere keuzes geleid of anders op zijn minst tot een heel wat minder ontspannen manier van wonen.
Wil je weten hoe het verder ging? In het boek “Verliefd op een Ander Land” lees je het hele verhaal.
