Een bijzonder gevoel
Op weg naar Zweden en het Zweedse bos overvalt me direct een bijzonder gevoel. Terwijl we vanuit Nederland steeds noordelijker kwamen met de auto gebeurde er van alles om ons heen. Of misschien moet ik juist zeggen, er gebeurde steeds minder.
Hoe verder we reden, des te minder huizen er stonden, des te groener het werd en hoe meer de bebouwing onderdeel ging uitmaken van de omgeving. En de rust die ik op weg om ons heen waarnam, die voelde ik ook in mezelf. Het was alsof ik meer en meer thuis kwam. Alsof al dat groen was zoals het hoort te zijn.
Een compleet andere wereld
Eenmaal aangekomen in Värmland waar we via kleine onverharde binnenwegen zochten naar de plek waar we heen moesten, was het alsof ik in een soort tijdmachine gestapt was. Het was een compleet andere wereld dan wat ik uit Nederland kende. Onverharde kronkelweggetjes in het Zweedse bos in plaats van verharde wegen waar je ofwel tussen huizen rijdt, ofwel kilometers ver om je heen kunt kijken.
Wanneer we de weg niet kunnen vinden en van de ene onverharde grindweg op de andere komen en uiteindelijk met een handen-en-voeten-gesprek de hulp vragen van een oude man die we tegenkomen, waan ik me in een film in plaats van in mijn eigen leven.
Niet lang daarna vinden we het adres. Het is allemaal nogal anders dan wat ik uit Nederland gewend ben. De weg is amper begaanbaar, er staan geen straatnaambordjes en er zijn geen huisnummers.
Ver weg van de bewoonde wereld
We komen aan bij een open ruimte op een heuvel in het bos met aan één kant uitzicht op een helder blauw meer. De open ruimte is omringd door bomen. Dit zal mijn verblijfplaats zijn voor de komende weken. Midden in een groot Zweeds bos.
Het is een vreemde gewaarwording. Om zo midden in een onbekend bos te zijn, ver weg van de bewoonde wereld. Ik heb geen idee waar het eerst volgende bewoonde huis staat, maar het is vast niet dichtbij.
Alleen de schoorsteen staat nog overeind
Het terrein is ondertussen weer begroeid met nieuw gras, dus het ziet er in elk geval heel anders uit dan ik verwachtte. Waar een schuur gestaan heeft zijn de resten van een gebouw nog op de grond te zien. En op de plaats van het huis staat alleen de schoorsteen nog overeind.
Naast die schoorsteen staat een kleine oranje caravan. En aan de andere kant ervan staat een oude berk, die duidelijk flink te lijden heeft gehad van de brand. Op een kleine afstand daar vandaan een hokje, dat moet de wc zijn. Tot slot staat er een gammele houten tafel met een bankje en een stoel. Al die dingen staan op een open plek en worden omringd door het Zweedse bos.
Wil ik hier echt blijven? In het Zweedse bos?
Het is me duidelijk dat ik hier de komende tijd vast zit. Als ik nu besluit om mijn spullen hier uit te laden en te blijven, dan kan ik alleen maar wachten tot het moment dat ik weer opgehaald wordt.
Vertwijfeld kijkt mijn lift me aan en hij vraagt me of ik hier echt wil blijven. Het is een bizarre werkelijkheid. En toch voel ik dat het goed is. Hoe kan het immers niet goed zijn als je midden in een sprookjesbos staat?
Nadat we samen nog wat hadden gedronken nam ik afscheid van de vriend die me een lift gaf en hij vertrok.
Wil je weten hoe het verder ging? In het boek “Verliefd op een Ander Land” lees je het hele verhaal.
