Het verlangen naar Zweden is groot
Wat verlang ik naar het bos, naar de rust, de ruimte, de zangerige klanken van de Zweedse taal, om Ruben, zijn vriendin en de andere mensen die ik daar leerde kennen weer te zien.
Als het eindelijk zover is dat de dag van vertrekken is aangebroken voel ik de opwinding in mijn hele lijf. Ik heb al mijn spullen verzameld en het gaat allemaal de auto in. Een Volkswagen polo, dus veel is het niet. En het past net.
De uren aftellen
’s Ochtends vroeg vertrek ik. En wat voelt het heerlijk om me te beseffen dat ik er nu voor altijd heen ga. Dat ik de uren kan tellen totdat ik de deur van mijn kleine huisje kan open doen, mijn spullen naar binnen kan dragen en er ook daadwerkelijk woon. Dat ik weet dat ik dan de bossen weer om me heen zie en voel. Dat ik mijn vrienden weer zie en we kunnen bijpraten.
Weg van de hectiek die het leven in Nederland zo rijk is. En waar ik juist door mijn plannen nog meer van heb ervaren dan voorheen. Weg van al het beton, asfalt en de vele bakstenen.
Maar ook weg van dingen die me eigen zijn
Maar er is meer wat ik achter me laat. Ik ga weg ook van mijn familie en vrienden. Weg van mijn collega’s en de vele kinderen met wie ik werkte, weg van de taal waarin ik alles kan zeggen wat ik wil, omdat hij me zo eigen is. Weg van het land waar de regels vanzelfsprekend zijn en waar nieuwe stappen gemakkelijk te nemen zijn omdat het eenvoudig is de juiste informatie te vinden. Het voelt gek, zo te moeten kiezen tussen twee plaatsen waarvan de optelsom eigenlijk de ideale plek zou vormen.
Wil je weten hoe ik hier terecht kwam en hoe het verder ging? In het boek “Verliefd op een Ander Land” lees je het hele verhaal.
