Een paar hectische weken
Hoewel ik mijn huis heb opgezegd en mijn spullen heb verkocht en opgeslagen, zie ik mijn avontuur nog als iets wat tussen een extra lange vakantie en een emigratie in zit. Emigreren doe je immers pas wanneer je ergens een eigen adres hebt. En dat heb ik niet. Ik blijf daarom in Nederland ingeschreven staan en ook allerlei andere zaken lopen daar nog door. Een beetje met het idee “ik zie wel waar het schip strandt”. Als Wwoofer werken zorgt ervoor dat ik onderdak heb en eten krijg.
Er volgen een paar hectische weken. Op de boerderij waar ik nu ben is er vooral zwaar werk te doen, te zwaar. En teveel. Ik ben er samen met een andere jonge vrouw en we kijken elkaar regelmatig hulpeloos aan. Wat van ons gevraagd en verlangd wordt is iets waar we fysiek niet eens toe in staat zijn. Er is achterstallig onderhoud op het terrein en in een van de weilanden staan overal jonge bomen. Aan ons de edele taak om al die bomen eruit te trekken. Maar het lukt ons niet, hoe hard we ook ons best doen.
Het rooskleurige beeld van vrijwilligerswerk dat ik had verdwijnt als sneeuw voor de zon
De boer raakt gefrustreerd en wij ook. Het één leidt tot het ander. Afspraken die we maakten worden gebroken, het werk dat ik leuk vind en dat ook gedaan moet worden mag ik niet doen en het rooskleurige beeld van vrijwilligerswerk zoals ik dat had verdwijnt langzaam maar zeker als sneeuw voor de zon.
Het is gelukkig niet allemaal kommer en kwel, er zijn ook leuke dingen op de boerderij. Zo is er de 7-jarige Anna die maar al te graag een praatje met me komt maken als ik aan het werk ben.
Het leven op het platteland is zwaar
En op een dag mogen we met de boer mee om de koe door het bos te begeleiden naar de boerderij van Daan. Daan heeft namelijk een stier en ze willen de koe graag laten dekken, in de hoop op een kalf. Maar ook al staan de koe en de stier uren samen in de wei, er gebeurt niets. Onverrichter zaken keren we met de koe terug naar de boerderij terwijl de boer duidelijk teleurgesteld en aangedaan is. Het leven op het platteland is zwaar en het brengt weinig geld op. Als de koe niet kalft zal ze over een poos stoppen met melk geven en dat is een vaste voedingsbron voor de hele familie. De zwaarte van dit toekomstige gemis is nu al voelbaar.
Hij haalt zijn geweer tevoorschijn
Op deze boerderij gaat het duidelijk heel anders dan bij Daan. Daar heb ik me op verkeken. Het werk dat me leuk lijkt mag ik niet doen. Ik zou graag de koe willen leren melken, maar ik mag er niet eens bij zijn om te kijken. En ook hier is het gras hoog en moet het met de zeis gemaaid worden. Maar ook dat mag ik niet doen. Als Wwoofer werken heeft duidelijk op elke plek een andere betekenis.
Tussen het te zware werk door doet de boer toch zijn best ons ook leuke en interessante dingen over hun leven te laten zien en te leren. Zo vertelt hij op een dag over de elandenjacht die in die streek gebruikelijk is en hij haalt zijn geweer tevoorschijn om te laten zien hoe goed hij kan schieten. Na een kleine show mogen wij ook allebei een keer schieten. Een eindje verderop zet hij een blikje op een paal, hij laadt het geweer en geeft het eerst aan de andere vrijwilligster. Ze schiet, is onder de indruk van de knal en de terugslag van het geweer en mist. Ik zie zijn trots groeien omdat hij concludeert dat hij iets kan wat wij niet kunnen.
Bescheidenheid had me kunnen redden
Dan mag ik. Wat ik wel weet en hij niet is dat ik als kind ooit heb leren schieten van iemand in de straat. Het was maar één keer, maar de les was goed en ik heb onthouden hoe het moet. Ik raak. En ik leg mijn collega vrijwilligster uit wat de truc is. Als ik de boer te vriend had willen houden, dan was het waarschijnlijk slimmer geweest om te missen. De Zweden houden ervan als je bescheiden bent, maar dat wist ik op dat moment nog niet.
Niet lang daarna vertrekt de andere vrijwilligster en hoewel ik haar keuze volkomen begrijp, mis ik haar direct. Met de boerin kan ik het niet goed vinden en de sfeer op de boerderij is daardoor ronduit slecht, de spanning is te snijden.
Ik doe mijn best mijn hoogtevrees te overwinnen
Ik krijg de opdracht om de schuur te schilderen, waarbij ik de ladder op moet en zo’n 5 a 6 meter hoog in de lucht sta te werken terwijl de ladder op een ongelijke ondergrond staat te wiebelen. Ik doe mijn best om mijn hoogtevrees overwinnend de nok van de schuur te schilderen en vraag me regelmatig af of ik nu goed of gek ben. Dit was niet wat ik in gedachten had toen ik besloot terug naar Zweden te gaan.
Een schokkende ontdekking
Wanneer ik ontdek dat ze niet eens de verplichte verzekering hebben afgesloten voor als er iets gebeurt en uit het gesprek dat ik opvang duidelijk wordt dat ze ook niet van plan zijn die verzekering snel af te sluiten, besef ik dat dit geen plek is om te blijven. Dit gaat te ver. Zo wil ik het niet langer als Wwoofer werken. Ik wilde dolgraag in Zweden zijn en dat wil ik nog steeds, maar dit zijn omstandigheden waar ik voor geen goud langer voor wil kiezen.
En dan slaan de twijfels toe. Was het wel zo slim om mijn huis in Nederland op te zeggen? Ineens besef ik dat ik dit avontuur volledig ondoordacht aangegaan ben en dat ik daarbij helemaal op mijn gevoel gevaren heb. Zonder stil te staan bij mogelijke problemen of gevolgen, zonder rekening te houden met de spreekwoordelijke beren op de weg en zonder zelfs maar aan een plan B of C te denken. En nu blijkt dat plan A niet werkt en ik zal het ermee moeten doen. De enige optie die ik heb is er het beste van maken.
Wil je weten hoe het verder ging? In het boek “Verliefd op een Ander Land” lees je het hele verhaal.
